«ندا» بلند شدن صدا و ظهور آن است و گاهي فقط به صدا اطلاق مي شود.در اينجا منظور از نداي آسماني، ظاهراً صدايي است که در آستانه ظهور حضرت مهدي عليه السلام از آسمان شنيده مي شود و همه مردم، آن را مي شنوند. در روايات، تعبيرهاي «ندا»، «صيحه» و «صوت» بيانگر اين نشانه ظهور است؛ اگرچه ممکن است به نظر رسد هر يک از آنها، نشانه جداگانه اي باشد که پيش از ظهور واقع مي شود لکن به نظر مي رسد که اينها تعبيرهاي گوناگون از يک حادثه و يا دست کم، اشکال گوناگون يک حادثه است. مراد از همه آنها، همان بلند شدن صدايي در آسمان است؛ ولي به اعتبار اينکه صداي عظيم بيدار باشي است که همه را متوجه خود مي کند و نيز موجب وحشت عمومي و ايجاد دلهره و اضطراب مي گردد؛ به آن «صيحة»، «فزعة»، «صوت» و «نداء» - که هر يک بيانگر ويژگيِ از آن حادثه است. اطلاق مي شود.