جزء هشتم قرآن کریم که از آیه 111 سوره
انعام آغاز و به آیه 87 سوره اعراف ختم می شود ، در بردارنده آموزه ها و
پیام های روح افزای الهی است که این نوشته تعدادی از آنها را نقل می کند.
مگر پیام خدا به شما نرسید
براى آنكه تصور نشود اهل جهنم در حال غفلت مرتکب گناه شدند و راه حق را
نشناختند و از روی جهل و نادانی سر از بیراهه درآوردند؛ آیه 130، بیان
میدارد كه به اندازه كافى هشدار به آنها داده شد و اتمام حجت گردیده است.
برای همین خداوند در روز قیامت به آنها مىگوید: اى جنیان و ای انسانها!
آیا رسولانى از خودتان به سوى شما نیامدند؟ و آیات مرا بازگو نكردند؟ و
درباره ملاقات چنین روزى به شما اخطار ننمودند؟ (یا مَعْشَرَ الْجِنِّ
وَالإِنسِ أَلَمْ یَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِّنكُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْكُمْ
آیَاتِی وَیُنذِرُونَكُمْ لِقَاء یَوْمِكُمْ هَـذَا)
آن روز که روز حق است و دروغ و کتمان معنا ندارد همگی در جواب می گویند:
ما بر ضد خود گواهى مى دهیم و اعتراف مى كنیم كه چنین رسولانى آمدند و
پیام هاى تو را به ما رساندند؛ اما ما مخالفت كردیم (قَالُواْ شَهِدْنَا
عَلَى أَنفُسِنَا)
سپس قرآن کریم به مهترین سبب انحراف و درنهایت جهنمی شدن آنها اشاره کرده و می فرماید: وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا .
به عبارتی دلایل كافى از طرف پروردگار در اختیار آنها بود و آنها می
توانستند راه را از چاه بشناسند؛ ولى زندگى فریبنده دنیا، و زرق و برق
وسوسه انگیز آن، آنها را فریب داد.
ده فرمان
آیات 151 و 152 به اصول محرمات در اسلام اشاره می کند.[1] این آیات،
محرماتى كه اختصاص به شریعت معینى از شرایع الهى نداشته [2] را ضمن بیانی
كوتاه و پر مغز در ده قسمت بیان مى كند:
1. هیچ چیز را شریك و همتاى خدا قرار ندهید (أَلاَّ تُشْرِكُواْ بِهِ شَیْئًا).
2. نسبت به پدر و مادر نیكى كنید (وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا).
3. فرزندان خود را به خاطر تنگدستى و فقر نكشید (وَلاَ تَقْتُلُواْ أَوْلاَدَكُم مِّنْ إمْلاَقٍ).
4. به اعمال زشت و قبیح نزدیك نشوید، خواه آشكار باشد، خواه پنهان
(وَلاَ تَقْرَبُواْ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ).
5. دست به خون بى گناهان نیالایید ، مگر اینكه طبق قانون الهى اجازه قتل
آنها داده شده باشد (وَلاَ تَقْتُلُواْ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ
إِلاَّ بِالْحَقِّ).
هر چه را که خدا داده، در حقیقت ابزاریست برای آزمایش که
آیا صاحب آن امتیاز و نعمت، وظیفه اش در برابر آن عطای الهی را به درستی
انجام می دهد یا نه. که اگر به درستی از آن مواهب الهی بهره برد ثواب می
برد و اگر نه؛ نه
6. هیچ گاه جز به قصد اصلاح، نزدیك مال یتیمان نشوید تا هنگامى كه به حد
بلوغ برسند (وَلاَ تَقْرَبُواْ مَالَ الْیَتِیمِ إِلاَّ بِالَّتِی هِیَ
أَحْسَنُ حَتَّى یَبْلُغَ أَشُدَّهُ).
7. كم فروشى نكنید و حق پیمانه و وزن را با عدالت ادا كنید (وَأَوْفُواْ الْكَیْلَ وَالْمِیزَانَ بِالْقِسْطِ).
8. به هنگام داورى یا شهادت و یا در هر مورد دیگری که سخنى مى گوئید ،
عدالت را رعایت كنید و از مسیر حق منحرف نشوید؛ هر چند در مورد خویشان شما
باشد (وَإِذَا قُلْتُمْ فَاعْدِلُواْ وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَى).
9. به عهد الهى وفا كنید و آن را نشكنید (وَبِعَهْدِ اللّهِ أَوْفُواْ).
10. از این راه مستقیم من که راه توحید، راه حق و عدالت، راه پاكى و
تقوا است پیروى كنید و هرگز در راه هاى انحرافى و پراكنده گام ننهید كه شما
را از راه خدا ، منحرف و پراكنده مى كند و بذر نفاق و اختلاف را در میان
شما مى پاشد (وَأَنَّ هَـذَا صِرَاطِی مُسْتَقِیمًا فَاتَّبِعُوهُ وَلاَ
تَتَّبِعُواْ السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَن سَبِیلِهِ).